Niemcy jako ostatni w Europie przestali kształcić położne w szkołach zawodowych, gdzie ostatni nabór trwał do 2020 r. [2, 10]. Od stycznia 2023 r., aby uzyskać tytuł zawodowy położnej wraz z tytułem licencjata należy ukończyć studia [1, 2]. Tym samym Niemcy dorównały krajom Unii Europejskiej, takim jak Polska, która kształci położne na poziomie akademickim od 2000 r., Austria czy Szwajcaria, które przeszły ten sam proces już 15 lat temu [4].
Zmiany w kształceniu położnych w Niemczech zostały podyktowane przez potrzebę zgodności co do wymogów prawnych dyrektyw Unii Europejskiej (2005/36/WE;
2013/55/EU), nacisk samej grupy zawodowej położnych, ogromną odpowiedzialność wynikającą
z samodzielnej pracy oraz konieczność rozwoju nowych kompetencji zawodowych poprzez rosnące wymagania sektora ochrony zdrowia i społeczeństwa [1, 2, 5, 11]. Potrzeby te wymagają od położnych ciągłego podnoszenia swoich kwalifikacji, ale przede wszystkim uniwersyteckiego wykształcenia, które rozwija podstawowe kompetencje niezbędne do pracy położnej, takie jak umiejętność refleksji, krytyczne myślenie, praca oparta na najnowszych wynikach badań naukowych oraz samodzielność [5, 9, 12]. Celem kształcenia akademickiego jest także umożliwienie rozwoju własnej ścieżki naukowej oraz działalności badawczej, również na arenie międzynarodowej [2]. Dzięki temu możliwe jest podniesienie prestiżu oraz profesjonalizacja zawodu położnej [1].
Studia położnicze zainaugurowane zostały w Niemczech już wiele lat temu. Pierwsze studia położnicze w Niemczech rozpoczęto w semestrze zimowym w 2008/2009 r. na Uniwersytecie w Osnabrück. Do roku 2024 r. rozwinięto 48 kierunków położniczych na wielu uniwersytetach oraz szkołach wyższych [2].
Podstawa prawna kształcenia położnych
Wymagania konstrukcji studiów na kierunku położnictwa tworzone są na podstawie nowelizacji ustawy o zawodzie położnej (Hebammengesetz, HebG.) oraz rozporządzeniu w sprawie studiów i egzaminów położniczych (Studien- und Prüfungsverordnung für Hebammen, HebStPrV). Kompetencje, które nabywa student w trakcie toku nauczania, zawarte w rozporządzeniu w sprawie studiów i egzaminów położniczych (HebStPrV) zostały zaadaptowane i stanowią podstawę zmodyfikowanego profilu kompetencji położnych ustanowionego przez Międzynarodową Konfederację Położnych (ICM) [2].
Opis kompetencji, jakie student musi nabyć w trakcie toku studiów, zostały dokładnie opisane w Niemieckich Ramach Kwalifikacji (Deutschen Qualifikationsrahmnes, DQR), narzędziu oceny określającym poziom kompetencji, które są niezbędne do otrzymania odpowiedniego wykształcenia. Tym samym DQR przekształca i dopasowuje ramy kształcenia z ustawodawstwa europejskiego na poziom krajowy. Przeniesienie kształcenia położnych do szkół wyższych oraz uniwersytetów spowodowało podniesienie z czwartego do szóstego poziomu kompetencji zawartych w Ramach Niemieckich Kwalifikacji (Deutschen Qualifikationsrahmnes, DQR), a tym samym dopasowanie kształcenia do poziomu szóstego, czyli akademickiego według Europejskich Ram Kwalifikacji (ERK) [2, 4, 6, 7, 10]. Poprzez pełną akademizację zawodu położnej w Niemczech spełnione zostały kryteria i wymogi unijne [5, 10], czyli wraz z wejściem w życie nowych przepisów ponownie możliwe będzie np. automatyczne uznanie kwalifikacji zawodowych niemieckich położnych na terenie Państw członkowskich Unii Europejskiej [1, 10, 11].
Kształcenie położnych na studiach pierwszego stopnia, struktura studiów dualnych
Studia dualne zintegrowane charakteryzują się ścisłą współpracą pomiędzy ośrodkiem odpowiedzialnym za kształcenie teoretyczne, czyli szkołą wyższą lub uniwersytetem oraz ośrodkiem odpowiedzialnym za kształcenie praktyczne, czyli kliniką [10, 11]. W takiej formie studiów student wypracowuje godziny praktyczne w jednym szpitalu, z którym podpisuje umowę na cały tok studiów i od którego otrzymuje comiesięczne wynagrodzenie, regulowane ustawowo. Za całokształt studiów odpowiada szkoła wyższa lub uniwersytet. Program zintegrowanych dualnych studiów dla położnych obejmuje od sześciu do ośmiu semestrów
i obejmuje łącznie 4600 godzin, z tego co najmniej 2200 go-
dzin teorii oraz co najmniej 2200 praktyki [2, 4, 5]. Zajęcia praktyczne odbywają się w szpitalu i pod okiem położnej środowiskowej, odpowiednio na sali porodowej (co najmniej 1280 godzin), na oddziale neonatologii (co najmniej 80 godzin), na oddziale położniczym (co najmniej 340 godzin), na oddziale ginekologicznym (co najmniej 80 godzin), indywidualne w środowisku oraz domach narodzin (co najmniej 480 godzin) oraz dodatkowo co najmniej 160 godzin do indywidualnego rozplanowania [13].
Zgodnie z reformą bol...
Dalsza część jest dostępna dla użytkowników z wykupionym planem
