Płacz jest jedną z pierwotnych form komunikacji. Na wczesnym etapie rozwoju niemowlęta nie są w stanie zaspokajać swoich własnych potrzeb. Płacz jako ewolucyjnie wyselekcjonowane zachowanie łączy niemowlęta z opiekunami, którzy są dla nich głównym źródłem ochrony i zwiększają ich szanse na przeżycie [1, 2]. Ilość i wzorzec płaczu jest zależny od wieku i zmienia się w ciągu pierwszych miesięcy życia. Pomimo znacznego zróżnicowania u poszczególnych niemowląt, występuje wyraźny trend w ilości i wzorcu płaczu. Cecha ta jest opisywana jako „normalna krzywa płaczu” [3].